Wolvenberg
Voor Yannick is De Wolvenberg een soort Narnia, een Wonderland, een vergeet-je-nooit-of-te-nimmerland. “Het is een fort en was een fort”, zegt hij. “Je moet het alleen durven te geloven.”
De Wolvenberg
het takkengewas knispert
korstmos maakt kleine armpjes
ze wuiven meer dan ze grijpen, ze roepen
welkom in de hallen van het vergeten water
wandel tussen de obelisken,
hier is alles een slingerend flikkeren
white noise zodat baby’s dieper slapen
het spelbord waar de zon het water uit de aarde haalt
wil je meespelen?
mijn innerlijke kind knakt takken tot paleizen,
tot het weidse,
huizen, wilde verkaveling
kijk, alles wiebelen,
kreukel het leven zonder de grond te raken
zo jong ben je nog nog nooit geweest
lokken wolkvormige wolven je onder ontelbare manen
hier in dit post-apocalyptische landschap
dat al het razen verhult
zit je samen met vrienden op het kruispunt
van de nieuwsgierigheid
staar je naar de illusie van frisse lucht
op de spoorlijn davert het vergankelijke
hoor je de zee rollen over de Singel
hoor je de oeraders grollen
kinderen snellen weg tussen de stammen
titanen kunnen je niet vangen
this is the name of the game
een ‘om het de hoogste boom’ in ritueel
niet te veel stilstaan maar als je het doet
levitatie
drie stokken die samen één fort maken
de omwalling van de verwondering
deze lus wandelt je weer naar jezelf terug
sta stil
je hurkt hier
tussen wat je was en wat je worden wil
Dit gedicht kwam tot stand door een samenwerking met de Klimaatdichters.
home | klimaatdichters
