Munthof

Ik ben verloren in mijn woorden
Het alfabet kwijt
Ik ben verdronken in verwachtingen
Alsof mijzelf uitdrukken bedrukkend is
Een krop in mijn keel en mijn vingers geblokkeerd
Ik schrijf maar mijn woorden voelen leeg
Schreeuwen in een lege ruimte
Met niemand om gehoor te geven
Geen oor verheven 
fouten vergeven
En kansen blijven geven
Een web geweven en geen uitwegen

Het is alsof ik mijn woorden al heb geschreven
Dus ik recapituleer 
Of eerder recycleer
Want al mijn teksten komen op hetzelfde neer
Een vicieuze cirkel
Mijn web geweven zonder uitwegen
Dus dan blijf ik hier
Kom zitten naast me heel even
Dan toon ik je mijn diepste angsten 
En mezelf blootgeven
In mijn vicieuze cirkel
Want hier ben ik veilig
Maar ga je blijven 
Als ik vertel over het wegkwijnen in mijn 
Angst om te binden
Ga ik je verblinden of opwinden
Of ga je me een beetje meer beminnen
En ga je blijven als ik je niet wil verliezen
Ookal heb ik je niet
Met kiezen win je nooit maar
Verliezen wil ik niet

Mijn lichaam spreekt talen die ik nog niet begrijp
Dus ik bestudeer mijzelf
Investeer in mijzelf
Decodeer mijzelf
Tot ik vloeiend ben in mijn eigen taal en
De atmosfeer van mijzelf
Want ik begin en eindig met mijzelf
En jullie gaan mijn woorden nemen
Want jullie zijn mijn klankkast
Te gast in mijn hoofd
Hoor de klinkers klinken op
Spreekwoorden
Want mijn woorden spreken
Op verschillende tonen
Die resoneren
Meerstemmig figureren
In mijn realiteit
Te kort want we leven in een versnelling
Dus bekijk de wereld door mijn 
Rooskleurige bril en maneschijn
Want de maan schijnt voor mij
En dichterbij mijzelf en zijn
Want zonder mij is er geen gij
En zonder mij is er geen wij
Mij vastgebonden aan 
De wonde die ons ooit verbond
Toen de aarde even stilstond
En ik mijzelf terugvond
Ik was niet verdwaald 
Gewoon de weg kwijt 
Naar mijn authenticiteit
Mijn identiteit
En sensitiviteit

Nu ben ik op een kruispunt
Van keuzes
Mijn pinkers op het pad
Ik parkeer om even terug te kijken 
Maar klaar voor de volgende stap